بر اساس شواهد، زادگاه دارچین به مصر باز می گردد، اما عده ایی نیز عقیده دارند که دارچین ادویه بومی چین است. گفته می شود که حتی در تورات حضرت موسی نیز از دارچین نام برده شده است. حتی هندیان از دارچین به عنوان ادویه و مصریان از آن به عنوان خوشبو کننده استفاده می کرده اند. هنديان به عنوان ادويه، مصريان باستان در مواردی مثل خوشبوكنندهی مشروبات و موميايی كردن و چينينان و روميان به صورتهای ديگر در تاریخ خود از دارچین استفاده میکردند.
سابقه مصرف و شناسائی آن به مصر و حدود دوهزار سال قبل از میلاد بر میگردد. اما آنچه که در تاریخ به دارچین چینی مشهور شده در حقیقت نوعی از دارچین به نام Cinnamon Aromaticum یا Cassia است که بومی چین بوده و به صورت درخت ۲۰ الی ۳۰ متری است که از پوست درخت به عنوان دارچین استفاده میشود.
دارچین درختی به ارتفاع پنج تا هفت متر است که در همه فصل های سال سبز است. آنچه ما به عنوان دارچین می شناسیم در حقیقت پوسته تنه درخت دارچین است که آنرا می کنند و در برابر نور خورشید قرار می دهند تا خشک و آماده مصرف شود. دارچین بعد از فلفل و زردچوبه یکی از پرمصرفترین ادویهها در جهان می باشد.
از دارچین در پخت انواع کیک شیرینی، بعضی غذاها و دسرها استفاده می شود. در میان ایرانی ها از دارچین در غذاهایی مانند قیمه، حلیم و شله زرد استفاده می شود و ادویه ایی بسیار پر طرفدار است. اما این ادویه گرانبها فقط در موارد غذایی استفاده نمی شود و کاربرد درمانی نیز دارد.
برخی موارد درمانی دارچین عبارت اند از: